Interview: Roel Smit
Known For: vocalist for Human Alert, Illustrator for alot of bands, venues and companies
By: Kees Smit/nederpunk.punt.nl
How: Email
When: January 2006

Vanaf het verschijnen van de eerste EP van Human Alert heb ik deze band gevolgd. Dat kwam ook omdat ik goed bevriend was met de band NRA (en een nummer zong op hun eerste CD (Is This for Real) en de ontwikkeling van beide bands enigszins parallel heeft gelopen, al waren er ook duidelijke verschillen. Ze traden geregeld samen op en deelden ook sommige bandleden. Sven speelde een tijdlang in beide bands gitaar en Jean speelt/speelde gitaar en zong sommige nummers bij NRA en speelde ook bas bij Human Alert. Het Human Alert-optreden dat me het meest is bijgebleven was in 1998 in het Patronaat in Haarlem. In mijn rugzak zat toen een fles vloeibaar Dreft die door mijn wilde bewegingen open was gegaan en in de rugzak was gaan schuimen. In de kleedkamer keek vervolgens niemand raar op van mijn pogingen om de rugzak weer enigszins toonbaar te maken. Een andere memorabele avond was die waarbij ik een vreemde stagedive maakte in het kraakpand De Dirk in de Dirk van Hasseltsteeg. Ik kwam heel vreemd op mijn rechterarm terecht maar ik was zo dronken dat de pijn pas de volgende dag voelbaar werd. De dokter vroeg zich af wat ik in godsnaam had uitgehaald om mijn arm zo te kneuzen. De shows van Human Alert waren altijd gezellig en hilarisch, met veel humor en absurdisme maar ook met goede muziek. Ook naar de CD’s (Vooral Circus Chaos) luister ik nog altijd met veel plezier. Tijd dus voor een intervjoe (nieuwe Alert-spelling) met zanger Roel.

Kees: Wanneer ben je voor het eerst in aanraking gekomen met het verschijnsel punk?
Roel: Dat was in 1977, ik was toen tien jaar en mijn vijf jaar oudere broer zei dat ik even op zijn kamer moest komen want dat hij me iets wilde laten horen dat hij van de Engelse radio had opgenomen. Dat was dus Anarchy in the UK van The Sex Pistols en omdat ik het Engels niet kon verstaan vertaalde hij het voor me. “Ik ben een anarchist, ik wil vernietigen”. Ik vond het geweldig en was meteen verkocht.

Kees: Wanneer ben je actief geworden in de punkscene en wat heb je zoal gedaan?
Roel: Echt actief ben ik nooit geweest. Wel bracht ik samen met Lennaart Allan, de broer van de drumster van Bizkidz twee nummers van het fanzine Donkere Dagen uit, maar dat was toch meer een stripblaadje. Verder speel/speelde ik in bandjes, loop ik af en toe mee in een demonstratie en maak tekeningen voor blaadjes en bands, maar ik heb nooit plastic bierglazen staan vegen na een punkconcert of nertsen uit een fokkerij bevrijd, dus écht actief, dat niet.

Kees: Als je in bands hebt gespeeld, wanneer waren die actief en wat was de bezetting, mogelijk ook met wisselingen daarin?
Roel: M’n eerste bandje was Lenny Bruce and Friends, waarin ik drumde, eerdergenoemde Lennaart Allan gitaar speelde en ene Jerry (niet Goossens) zong. We hadden welgeteld twee nummers, “American Troops” en “Vincent van Gogh (“Vincent van Gogh, why did you cut your ear off”).
Daarna speelde ik in Doomed Youth, meer een doom/wave band, met Menno Wigman en Rende Luitjes. Zang, drum en gitaar werden per nummer gewisseld.
Volgende bandje was Squeak, met Svengus Young (bas), Mathijs (gitaar), Uwe (drums) en ik als zanger.
Dit bandje evolueerde naar Courage, waarbij Svengus gitaar ging spelen, Michiel ging bassen en Mathijs vertrok. Dat deed ik na een tijdje ook, waarna ik vervangen werd door Rob Mandenmaker. Begin jaren negentig vroeg Svengus me of ik kwam zingen in zijn nieuwe band, met dezelfde Rob op bas en Thomas Walst op drums. We noemden ons Human Alert, en na de eerste EP kwam ook Willum Geerts zingen en trombone spelen, werd Thomas Olivier de tweede gitarist en versleten we wat drummers (Menno Wigman, Chris Stevenet) en bassisten (Bart Griffioen, Diana van der Ven en Jean Morreau). Momenteel bast Auke ‘okidoki’ van der Wielen en drumt David von Crevel.

Kees: Hoe waren de reacties van ouders, familie, vrienden op het feit dat je punk “was”?
Roel: Echt heftig heb ik er nooit uitgezien, daar was ik te schijterig voor, en ook teveel into new wave, maar dat weerhield mijn vader er niet van me toe te schreeuwen dat hij niet wou dat ik erbij liep als een homofiele clown (wat gezien de meest recente outfit bij Human Alert een verbluffend voorspellende constatering was) en toen ik me eens bij de kapper kaal had laten scheren met uitzondering van één lok haar kon ik een knal voor m’n bek krijgen en werd de lok er ruwweg afgeknipt. Toen halverwege de jaren ’80 de bandana in kwam deed ik mee, maar toen iemand me begroette met “hé, Bruce Springsteen”, hield ik ook dat voor gezien.

Kees: Hoe kijk je achteraf op de punktijd terug, wat waren positieve en wat negatieve aspecten ervan?
Roel: Nou ja, terugkijken, we spelen nog steeds, ‘the pogo never stops’, weet je…

Kees: Heb je in de punktijd of dankzij punk ervaringen opgedaan die van belang zijn geweest voor je persoonlijke ontwikkeling, je wereldbeeld, e.d.
Roel: Dacht het wel. Jarenland teksten over anarchisme, communisme, fascisme, racisme, kapitalisme, sexisme, dierenrechten, kernenergie, religie en oorlog en zo luisteren laat wel z’n sporen na. EN punk gaf het vertrouwen om m’n tekeningen zelf uit te geven, waardoor ik ben blijven tekenen, en nu dus nog immer geen vaste baan cq. financiële zekerheid heb. Thanx, punk !

Kees: Wat zijn je vijf favoriete punkplaten?
Roel: Sex Pistols – Never Mind the Bollocks
Dead Kennedys – Plastic Surgery Disasters
Crass – Stations of the Crass
Rondos- Red Attack
Discharge – Hear Nothing See Nothing Say Nothing.

Kees: Er waren en zijn politieke punkbands en punks en “lang leve de lol”-bands en dito punks. Human Alert lijkt beide elementen te willen verenigen. De nummers hebben altijd veel humor maar gaan toch vaak over serieuze onderwerpen als anarchie, religie e.d. Hoe zien jullie dat zelf?
Roel: Als je nummers schrijft over hoe je over sommige dingen denkt en die uitbrengt en ook live speelt is dat politiek. Echter, niets is zo vreselijk als politiek zonder humor, dus ja, het is wel lachen vaak.

Kees: Door welke bands (Nederlands en niet-Nederlands) zijn jullie vooral beïnvloed
Roel: Kom ik toch uit op Crass, The Cure en The Cult, al was ‘t alleen maar vanwege de lekkere alliteratie.

Kees: De vormgeving van hoezen e.d. speelt bij jullie een grote rol, deze zijn vaak fraai uitgevoerd en bevatten mooie/grappige tekeningen. Hoe is dat ontstaan?
Roel: We maken wat we zelf zouden kopen, dus mooie muziek, mooie vormgeving en fijne concerten. Bovendien is Human Alert een halve kunstacademieband, dus daar ga je al.

Kees: De shows van Human Alert bevatten altijd veel grappen, gimmicks, rare effecten, soms lijkt het wel punk-theater. Hoe zijn jullie daartoe gekomen? Sommigen vinden dat de muziek daar soms een beetje onder lijdt. Hoe zien jullie dat?
Roel: Ach, theater, theater, theater..tis toch allemaal theater. Zoals gezegd doen we wat we zelf graag zouden zien, en ik zelf kijk altijd graag naar bands waar wat bij te zien valt. We zien er eigenlijk altijd piekfijn uit en er wordt een hoop geluld, dus als je dat theater wil noemen, prima. En dat de muziek daar onder zou lijden lijkt me gelul. Het blijven dezelfde wereld-nummers, je moet er alleen een beetje geduld voor hebben.

Kees: Wil je zelf nog iets toevoegen ?
Roel: Ja, drie dingen:
1) Luister toch maar eens naar Human Alert’s Ego Ego CD
2) Eet geen vlees
3) Wees lief voor mekaar.

Bedankt voor het intervjoe, Roel.