Interview: Peter van Abbe aka Eskimo
Known For: guitarplayer for VD Patients and Jezus And The Gospelfuckers
By: Kees Smit/nederpunk.punt.nl
How: Email
When: November 2007

Kees: Hoe ben je voor het eerst in aanraking gekomen met het verschijnsel punk?
Peter: Eerst zag ik in 1976 een artikeltje over punk in de nieuwe revue, ik heb daar nog knipsels van. Vervolgens zag ik ergens in december 1976 bij Westernhouse in de Kalverstraat een klein postertje, meer een stencil, hangen waarop werd aangekondigd dat The Sex Pistols gingen spelen in januari 1977 in Paradiso. Ik was onmiddelijk geïnteresseerd, kocht een kaartje en ging naar het beste concert ooit.

Kees: Hoe ben je actief geworden in de punkscene en wat heb je zoal gedaan?
Peter: Na het zien van de Pistols met in het voorprogramma the Vibrators en Johnny Thunders & The Heartbreakers zag ik vooral aan Johnny Thunders dat ik niet naar het conservatorium of de muziekschool hoefde.
Sterker ik besloot direct een eigen punkband te beginnen ik componeerde op één enkele avond het hele latere VD Patients repertoire bestaande uit een stuk of 7 nummers. Eerst heetten we Bladzijde 12 toen Fuckin’ Peter en de Lijkenjatters maar uiteindelijk werd het dus the VD Patients. Ik denk dat als ik het voorprogramma van de Pistols had gemist dat ik nu nog The House of the Rising Sun had gespeeld.

Kees: Als je in bands hebt gespeeld, wanneer waren die actief en wat was de bezetting (indien mogelijk ook met bezettingswisselingen)?
Peter: The VD Patients speelde vanaf eind 1977 tot 1979. De band kreeg invloed van buitenaf. Fred de bassist kende nog wel iemand die gitaar kon spelen, aardige jongen, ook een Peter natuurlijk hahaha en toen kwam Pebbles erbij die geweldig muzikaal is, zij zong als de beste en speelde gitaar met het echte fuzz het geluid wat ik ook wilde. Maar goed uiteindelijk speelden we voordat ik er erg in had popliedjes met een reggae invloedje het leek wel een voorloper van Doe Maar. Uiteindelijk was de zanger woedend opgestapt. Ik had ook het gevoel dat het mijn band niet meer was en ben samen met de drummer, de andere laatste originele VD Patient, eruit gestapt. Dat was tijdens een onenigheidje toen we oefenden in de Tichel. Fred van Jezus And the Gospelfuckers was daar getuige van en vroeg kom bij ons en ik zei gelijk ja. De eerste keer dat ik goed onder de indruk was van Jezus And The Gospelfuckers was voor een benefiet concert speciaal georganiseerd voor Fred VD die was neergeschoten door een dronken agent in burger. Ik zag een bruingrijze stofwolk op het podium, hun kleren waren grauwe spijkerkleding vies en gescheurd dat ziet er echter uit dan 4 man met rode blazers. Daar kon ik dus geen nee tegen zeggen en heb twee jaar bij ze gespeeld. Overigens ik componeerde de nummers Amsterdam, Factory, Dope, Live Fast Die Young en Alcohol, alleen de muziek dus. Tussen the VD Patients en The Gospelfuckers door had ik ook een eenmalige band, The Piss Artz. Optreden was in No Name (punkcafé in de Paleisstraat in het gekraakte NRC-complex). Jurriaan op zang, Jos Dans op drums, Iwan op bas, en ik op gitaar en soms ruilden Iwan en ik van bas en gitaar dat was wel grappig. Nina Hagen zong onze grote hit vinger in de kut luidkeels mee.

Kees: Bezit je opnamen van één of meer van de onder drie genoemde bands die niet zijn uitgebracht op vinyl of CD?
Peter: Ik moet nog 1 opname van Jezus and the Gospelfuckers hebben bij het optreden van the U.K. Subs waar 1 kant van het Paradiso mengpaneel het niet deed met als gevolg dat ik helemaal niet te horen ben, dat heb ik dus weer. Van the VD Patients heb ik nog verschillende tapes ook uit beginperiode die zijn nog het meest punk, daar hoor je nog Jurriaan de teksten ter plekke bedenken. (Deze opnamen zijn ter gelegenheid van de Tichel reünie in 2007 ook beschikbaar gekomen op CD). Ook dat benefiet voor Fred VD in het IJspaleis heb ik. Dat concert als ik het zo noemen mag is zomaar opgenomen door een gewone jongen die binnen kwam met een uitklapbaar mengtafeltje met cassette na afloop vroeg ik of hij een kopie voor me kon maken, in plaats daarvan gaf hij me de originele tape. Nee wij deden niet aan vinyl wij waren een echte punkband en echte punks hebben geen geld voor platen laat staan voor eigen platenopname. Ik werkte in die tijd wel in een platenzaak waar ik in een jaar zeker 65 punkplaten met korting had gekocht.

Kees: Hoe waren de reacties van ouders en vrienden toen je punk “werd”?
Peter: Mijn ouders keken helemaal niet gek op alleen mijn moeder schrok en huilde toen ik mijn haar zwart had geverfd. Enkele vrienden ben ik toen kwijtgeraakt of kon opeens niet meer met ze opschieten ik denk dat ze zich schaamden ik liep er nogal bij met m”n veiligheidsspelden en badges, hele jasjes vol.

Kees: Hoe kijk je achteraf op de punk-periode terug, wat waren positieve en negatieve kanten er van?
Peter: Een hele leerzame periode vooral op muziekgebied. De ervaringen van toen heb ik nu nogal eens wat aan als ik weer eens voel dat de maatschappij me in de maling neemt of mijn stadsdeel bijvoorbeeld met gloednieuwe voorzitter bekend van bouwfaude de heer Slettenhaar de naam alleen al. Ze kunnen me weinig wijs maken en ik pik niks van ze, jawel dan denk ik altijd kom op Fuckin’Peter je bent niet voor niets punk geweest.

Kees: Wat zijn je favoriete neder punkplaten?
Peter:
The Helmettes – Half twee en I don’t care what the people say
Ivy Green – I’m sure we’re gonna make it
The Tits – We’re so glad Elvis is dead
Mornington Crescent – Greetings from Amsterdam
Agent Orange – Your mother sucks cocks in hell