Makiladoras @ Jerusalem ISR 11 March 2004

Eva: Before we went, we were warned that it would be really difficult to get into the country. There would be long interrogations and it would be a risk to tell them we’re a band. Some people even advised us to take separate flights and leave our instruments at home. All those cunning plans didn’t work out because we are pretty lazy and bad liars on top of that, so we had to face the customs with our guitars and Shuki’s adres. This worked out pretty well, it broke the ice that we’re musicians (‘oh, I like metal too…’). The interrogation wasn’t that long or bad, even though they ask you the same questions for the second time when they check the luggage. On the way back we saw that things can also be different. A german girl that was in Israel for an official tradeunion exchange was taken apart by two cops and questioned for half an hour or even longer. She should have taken a guitar just like us probably. Music is not a weapon!

At the airport in Tel Aviv we were met bij Shuki, Efrat and Rotim (I probably write their –and any other names- wrong, but this is how they sound to me). They brought us to a house of friends where we ate some, then we bought some beer and went to another collective house in the neighborhood.  We drank and talked with the people from both houses and in Israel there’s always a lot to talk about.
During our stay almost everyone was so open and willing to talk to us, Israeli people would even speak in English with eachother when they spoke to us, so that it was possible for us to join the conversation. I asked if it was possible to visit the occupied territories and it was. Somehow i didn’t expect this with all the violence going on.

Canino from Sin Dios had just returned from Israel when we left and he told me that i should also see the Palestinian side, well, i could do that now. It turned out that quite some of the people we were staying with were active in protests against the wall. As you might know, the Israeli government is building a wall/fence/barrier to separate the Westbank from Israel. This wall should prevent palestinian terrorists from entering Israel. At least, that’s the official story. When you see the trajectory of the wall, it looks more like the game of ‘steal the land’ we played as kids: some parts of the Westbank come within Israel (70.000 palestinians live there, easy suicidebombing for them), some parts are separated from other parts (so it’s much harder bombing the neigboring palestinian village), most jewish settlements are included by the wall (and therefore also all the land between the settlement and the Israeli border), if the wall passes a village it passes it pretty close, so the villagers have no acces to their fields anymore (now they can’t harvest bombs). Also there are already a lot of other measures to prevent palestinians from having a normal life: roadblocks, checkpoints, destroyed roads… a journey that once took 10 minutes can now take two hours, for instance. Unlike our friends, most israelis support the wall, even those that criticize the trajectory. They just want to be separated from the palestinians, out of sight, out of the heart, for me this is the most scary aspect of this wall.

Israel is supposed to be a dangerous country, but unless you’re on the unlucky bus, you only notice all the people prepared for danger and not the danger itself. Loads of soldiers, police and securityguards walking around with automatic weapons. On top of that, almost every israeli is allowed to have a weapon and most people do. At least one third of the people you see have a very big and visible gun, the other ones are probably just hiding them. Apart from all the securitychecks you can just walk around and do about everything you can do in a ‘normal’ country. Actually I almost died on this tour: I was watching the wrong trafficlight, started to cross the street and if Bart hadn’t called me back I would have been one of the 1500 people that die every year in Israeli traffic (as far as I know, about 150 people a year are killed by terrorism).

Maandag 8 maart
We vertrekken ’s morgens vroeg vanuit respectievelijk Hoogeveen en Zwolle met de trein richting Schiphol. Het vliegtuig vertrekt om 13.15, maar we moeten minimaal 3 uur van tevoren aanwezig zijn voor een langdurige security check. We worden allemaal apart ondervraagd, ze willen precies weten wat wij van plan zijn in Israel, waarom we muziekinstrumenten mee hebben, wie we daar kennen enzovoort. Daarna wordt alle bagage grondig doorgespit en gecheckt op sporen van explosief materiaal. Dit allemaal in het kader van veiligheid natuurlijk, we vragen ons echter af of we ons nu echt veiliger moeten voelen. Hoe dan ook, we zijn goedgekeurd en mogen het vliegtuig betreden.
Na een vliegreis van 5 uur landen we dan eindelijk op Tel Aviv airport. Hier wordt ons nogmaals gevraagd wat we komen doen, maar ze doen verder niet meer moeilijk. Bij de uitgang staat Shuki, onze tourmanager, ons op te wachten. We vertrekken naar onze slaapplaatsen voor de komende nachten. We slapen bij aardige mensen thuis die ons hartelijk verwelkomen met hapjes en drankjes. We maken kennis en komen erachter dat iedereen lang heeft uitgezien naar onze komst. Moe van de reis besluiten we toch maar redelijk vroeg onder de veren te gaan.

Dinsdag 9 maart
Het is nog maar dinsdag en we hebben donderdag pas het eerste optreden, dus we gaan de stad eens verkennen. Onze gastheren nemen ons mee naar Jaffa en Tel Aviv centrum. Allemaal erg de moeite waard om te bekijken. Dit alles trouwens onder het genot van het mediterrane zonnetje en een temperatuur van 20 graden. Zo zou het de hele week zijn.

Woensdag 10 maart
Aangezien het eerste optreden gepland staat in Jeruzalem, neemt Shuki ons alvast mee daarheen in de bus. Jeruzalem is ook zijn woonplaats, dus we slapen bij hem thuis. Daaraangekomen komt het gesprek op Shuki’s platenlabel: Radio Schizo Records. Hij vertelt dat hij van veel bekende en onbekende platen een speciale Israelische editie maakt. Op deze manier maakt hij buitenlandse muziek toegankelijk voor de Israelische jeugd. Ook van onze muziek wil hij graag zo’n speciale CD maken. We hebben nog geen noot gespeeld, maar deze deal hebben we al mooi binnen!
’s Avonds gaan we nog even de stad in. We hebben het gevoel dat we in een hele andere wereld zijn beland. Dit is echt een stad vol contradicties, betekent Jeruzalem echt ‘stad van de vrede’?? Er lopen overal militairen en politie agenten rond. Alle politieauto’s hebben standaard hun blauwe licht aan op het dak, wat je constant het gevoel geeft alsof je in een noodsituatie bent beland. Mensen lopen open en bloot met wapens over straat, elk café, elke winkel die je in wilt heeft beveiligingsmensen bij de ingang staan die iedereen checken op explosieven. Overal waar je kijkt zie je orthodoxe joden lopen, die overigens zeer bezorgd kijken als wij voorbij komen sjouwen. Wat die mensen van ons gedacht moeten hebben…. Ik denk dat ze oprecht dachten dat wij in de hel gaan komen. Hoe dan ook, wat wel erg mooi en speciaal was om te zijn, was het oude stadscentrum van Jeruzalem. Erg indrukwekkend.

Donderdag 11 maart
Eigenlijk hadden we vandaag een uitstapje naar de Dode Zee gepland, maar aangezien we lang gingen uitslapen is dat erbij in geschoten. In de middag relaxen we nog wat bij een watertje onderaan de heuvel waarop Jeruzalem gebouwd is. Dit watertje had volgens Shuki nog dienst gedaan als bad van koning David. Heel oud dus.
Eindelijk kunnen we dan gaan doen waarvoor we in de eerste plaats naar Israel toe zijn gegaan, optreden. Het optreden vandaag vindt plaats in een gebouw van een lokale boyscout groep. Er komen zo’n 100 bezoekers, waarvan een aantal zelfs helemaal uit Tel Aviv zijn gekomen. Deze fans zullen ook al onze andere concerten trouw bezoeken. Voor het concert worden we gefotografeerd door een journalist van een lokale krant uit Jeruzalem. Deze foto zal later verschijnen bij een artikel over het concert. Onze komst is niet onopgemerkt gebleven!
Wat bij het concert gelijk opvalt is de fantastische sfeer die het publiek creërt. De Israelische hardcore/punkscene is erg jong, maar ook erg hecht en fanatiek. Vanaf de eerste noot die de eerste band speelt tot de laatste noot van de laatste band gaat iedereen helemaal uit zijn dak. Voor ons was het dan ook een heel speciaal optreden, de zaal stond werkelijk waar op zijn kop. Een van de leukste optredens die we ooit hebben gedaan!

Vrijdag 12 maart
We worden wakker met enigszins een katerig gevoel. Een vreemde gewaarwording, zo’n wilde avond gehad en dan wordt je wakker en krijg je ineens de bewustwording van, goh gister hebben we daadwerkelijk opgetreden in Jeruzalem, dat spreekt toch wel een beetje tot de verbeelding.
Maargoed, vanavond staat er weer een optreden gepland. Dit keer in Kfar Saba, een plaats 30 kilometer boven Tel Aviv. Samen met Shuki pakken we de bus rechtstreeks naar Kfar Saba. We spelen in een zaal die normaal dienst doet als discotheek. Dit brengt met zich mee dat ook hier beveiligingsmensen bij de deur staan en door de zaal lopen. Dit komt de sfeer zeker niet ten goede. Die mannen doen erg vervelend en checken iedereen constant weer, ook al is het voor de vijfde of zesde keer.
Voor het optreden ontmoeten we Yoni Masi, een onafhankelijk filmer. Hij maakte eerder een film over ABC No Rio, een cultuurcentrum in New York. Onlangs verscheen van hem een film over de bouw van de muur rond de bezette gebieden. Hij vertelt dat hij het concert in Jeruzalem kort heeft gefilmd en dat hij vanavond en morgen uitgebreider gaat filmen. Dit is natuurlijk leuk voor ons eigen archief, maar misschien verschijnen we nu ook wel in een heuse documentaire!
Het concert begint pas rond twaalf uur ’s nachts, zelfs voor onze standaard vrij laat. Er ontstaan bij de eerste bands weer dezelfde taferelen als de avond ervoor, maar dan op iets grotere schaal aangezien er vanavond minstens 200 mensen in de zaal zijn. Zodra wij ons eerste nummer inzetten breekt de totale gekte uit, mensen vliegen in het rond en drukken ons zo’n beetje van het podium af. Het spelen wordt ons bijna onmogelijk gemaakt doordat de mensen zo wild zijn. Het kan ook té gek dachten we weleens, maar toch ook weer een hele bijzondere ervaring. Na ons spelen nog een paar bands, waarvan bij de laatste band het publiek nogmaals helemaal uit zijn dak gaat. Dit is blijkbaar een erg bekende band in Israel, aangezien iedereen de teksten luidkeels mee schreeuwt.

Zaterdag 13 maart
We worden wakker in het huis waar we gisteravond heen zijn gebracht. Nou ja huis, zeg maar gerust kasteel. De mensen die hier wonen moeten wel heel rijk zijn. Deze villa slaat echt alles, en wederom voelen wij ons geconfronteerd met de enorme tegenstellingen die er in dit land bestaan. Deze rijkdom, afgezet tegen de armoede waarin veel mensen leven, is ronduit asociaal te noemen. We voelen ons dan ook niet echt op ons gemak bij deze mensen. Het is juist waar wij ook teksten tegen schrijven. We zijn dan ook blij wanneer we richting Tel Aviv kunnen vertrekken, alwaar ons derde optreden gepland staat.
We komen aan bij een zaal, die er erg professioneel uitziet. We zijn erg vroeg, dus besluiten we nog even dit deel van Tel Aviv te gaan verkennen en een hapje te gaan eten. Als vegetariërs komen wij wel aan onze trekken in Israel trouwens. Veel mensen zijn gewend om vegetarisch te koken en de gerechten die we krijgen voorgeschoteld zijn allemaal vreselijk lekker.
Terug bij de zaal blijkt het al flink volgestroomd te zijn. Vanavond was ons beloofd de drukste avond te zijn. En dat klopte ook wel, tussen de 250 en 300 bezoekers zijn er. We kijken een aantal bands, waarna wij als vierde het podium mogen betreden. Wederom gaat het publiek fanatiek te keer, je zou er bijna aan gaan wennen. Het spelen wordt wat bemoeilijkt door wat technische problemen af en toe, maar dat mag de pret niet drukken. Na ons spelen nog 2 bands, in totaal dus 6 bands. Dit blijkt iets te veel van het goede te zijn, veel publiek vertrekt nadat wij hebben gespeeld.
Na het optreden vraagt iemand ons naar opnames van nieuwe nummers. Het blijkt dat onze oudere nummers bij een deel van het publiek goed bekend zijn door muziekuitwisselingsprogramma’s op Internet. Zo zijn mensen als Shuki tenslotte ook op ons spoor gekomen. Van de nieuwere nummers zijn nog geen opnames, maar gelukkig smaakt het oude materiaal naar meer. Hier ligt zeker een taak voor Shuki’s label!

Zondag 14 maart
Overdag hebben we een barbecue in een park in Tel Aviv. Hier hebben we de gelegenheid om nog eens rustig te praten met de vele mensen die hun steentje hebben bijgedragen aan onze tour. Ook voor de organisatoren blijkt de tour een positieve ervaring. En die smaakt naar meer! Voor we het weten vliegen de namen van andere Nederlandse bands over het houtskoolvuur. Ons wordt nog net niet opgedragen deze bands naar Israel te ontvoeren, maar één ding is zeker: Israel is klaar voor meer Nederlands lawaai!
Vandaag stond een optreden gepland in Haifa, maar dit concert moest helaas afgelast worden wegens problemen met de zaal. Dit stond helemaal buiten machte van de organisatie, dus wij nemen hen niks kwalijk. Gelukkig heeft de organisatie een vervangende plek kunnen vinden, een Ierse Pub wederom in Kfar Saba. Ondanks dat we teleurgesteld waren niet in Haifa te kunnen spelen, was het nog erg gezellig voor de tweede keer in Kfar Saba. Na drie keer in zo’n grote zaal te hebben gespeeld, is het nu ook wel leuk om in de beslotenheid van een kroeg te spelen. Uiteindelijk zijn er toch nog zeker 40-50 bezoekers, en dat voor een last minute concert. We zijn erg relaxed en spelen daarom misschien wel ons strakste optreden van de hele tour. Absoluut toch nog een waardige afsluiting van deze week.

Maandag 15 maart
We hebben besloten de nacht maar door te halen, aangezien we om 4 uur ’s nachts op het vliegveld moeten zijn om wederom door ellenlange securitychecks te gaan. Het vliegtuig vertrekt op tijd, om 7.15 uur. Na een hele rustige vlucht landen we om 11.15 alweer op Schiphol. Daar sta je dan in je korte broek, regen…. kou… We zoeken onze trein richting het noorden en praten nog eens na over wat ons allemaal overkomen is. Compleet afgepeigerd na meer dan 24 uur wakker te zijn, maar ook na deze zeer drukke en enerverende week komen we dan eindelijk in onze huisjes waar alles weer is als vanouds. Tja deze week voelde zeker aan als een maand. In ieder geval een week om nooit te vergeten.

Makiladoras (Groningen, The Netherlands)