Interview: Erwin de Vries aka Ernie Wallbanger
Known For: guitarplayer for Filth and bassplayer for Speedtwins
By: Kees Smit/nederpunk.punt.nl
How: Email
When: December 2006

DON’T HIDE YOUR HATE

Omdat de antwoorden nogal door elkaar lopen heb ik er deze keer een doorlopend verhaal van gemaakt aan de hand van de vragenset.

Eerste aanraking met punk was toen Sex Pistols doorbraken, rond 1978 (?). Ik volgde toen een HBO opleiding en volgde lessen met gelijkgestemden o.a. Dick Bakker.

We kwamen uit een periode van muzikale saaiheid, ellenlange solo’s en weinig leven in de brouwerij. De opleiding verveelde ons ook en met wat medestudenten zijn we een band begonnen. Van de opleiding waren we met Dick Bakker, Ron en ik meen een zekere Henri (geheugen is wat zwak daaromtrent) en ik. Dick kende wat jongens uit Amsterdam Noord en voegde Erik en Pierre toe aan de band. Een merkwaardige mix van HBO-ers en jongens uit Amsterdam Noord. Het idee van punk was natuurlijk geen lange muzikale opleiding, do it yourself, vorm een band etc. De meesten van ons waren echter wel muzikanten.

We noemden onszelf Little Ron and the Fith.Het repertoire kwam snel tot stand. We oefenden bij Erik thuis in Amsterdam Noord, een enorme herrie, maar de buurt vond het prachtig. Eerste optredens -eigenlijk de aardigste- waren heftig en vonden rond Amsterdam plaats, VMBO scholen, Paradiso etc. Later ging de opzet verder als The Filth – het werd wat serieuzer- en we speelden eigenlijk heel vaak in Paradiso, op zogenaamde gehaktdagen, Rock Against Racism, als voorprogramma van de Speedtwins en als leukste The Clash. Weet nog dat Joe Strummer ons een leuke band vond en vooral van onze drummer onder de indruk was. Frank Cambach (Frank’n Stein) jamde wel eens mee met de Filth, maar kwam uiteindelijk in de Speedtwins terecht. Van de engelse zanger Jodie Daniel was ik al een tijdje onder de indruk en ik was zeer verguld toen ik als bassist (bij de Filth speelde ik gitaar) werd gevraagd. In eerste instantie speelden we het oude en typische Speedtwins repertoire, Bomb in the Jukebox, My Generation, Two Friends etc, maar Jodie wilde naar een wat moderner en melodieuzer repertoire. Dit resulteerde uiteindelijk in de singles Rainbowkid en Sideshow, onder de naam Voices en The Name. Het was allemaal een beetje onder invloed van ska, the Police en de platenmaatschappij. Willem van Kooten vond Jodie’s engels moeilijk te verstaan als hij zong. En dan te bedenken dat Jodie engelse kostscholen had doorlopen. Van Kooten was kennelijk meer gewend aan Pussycat etc. De muziek ontwikkelde zich in een stijl die ik ook nu nog de tand des tijds vind hebben doorstaan, schitterende teksten ook. We deden voorprogrammas van The Shirts, B-52, The Only Ones. Met Jodie hebben we nog een tape in eigen beheer gemaakt waar deze nummers op staan. De bedoeling was om naar de UK en USA te gaan. Er is een videofilm gemaakt met de fotograaf Kees Tabak. Nico Groen drumt daarop ipv Theo Outhuijse, die het drank en drugsgebruik van de band wel zat was. Jodie verongelukte met zijn motor in 1989 tijdens een verblijf in Andorra. Er kwam toen eigenlijk een abrupt einde aan een heftige maar muzikaal ook interessante periode. De meeste van ons hebben lange tijd nodig gehad om weer bij zinnen te raken en nu pas na zeg maar 25 jaar zijn alle bandleden weer met alkaar in contact. Er zijn tal van ideeen, opzetten van een website ter nagedachtenis aan Jodie en Speedtwins, opnieuw uitbrengen van oud materiaal, afkopen van eerder verkochte rechten etc. Een en ander was te volgen via de tijdelijke website www.Speedtwins.tk (met links naar de diverse bandleden) en Nederpunk. Wordt dus vervolgd…Mijn vrienden werden ook punk en mijn moeder bezocht onze concerten.

Positief was de enorme impuls en creativiteit, gecombineerd met onze jeugdigheid kwam er aan het leven als pijpkaneel geen eind. Alhoewel het drank-en drugsgebruik er voor zorgde dat het pijpkaneel voor sommigen-waaronder toch goede vrienden- wel erg kort werd. Geloof niet dat we het op het moment zelf als negatief ervaarden, maar we hebben uiteindelijk een prijs moeten betalen.

Ik geloof niet dat mijn wereldbeeld en ontwikkeling nu zijn veranderd door de punk. Wel is het zo dat door de ervaringen – die wel met die periode samenhangen, maar toch ook vooral met het feit dat je jong bent – me bescheidener en nederiger hebben gemaakt. Dit in tegenstelling tot de zelfoverschatting en arrogantie van die tijd.

In zijn algemeenheid vind ik geen enkele nederlandse band uit die tijd (en ook nu niet hoor!) de moeite waard, het klonk altijd lullig dat engels met nederlands accent. Hadden we als Speedtwins geen last van. Achteraf vind ik Thé Lau goed, omdat hij toen al Nederlands zong. Buitenlandse band vooral Siouxsie and the Banshees, met John McGeoch als gitarist, The Only Ones (fantastische muzikanten), Wire (Pink Flag) en de eerste LP van de Cure (goede bassist).

Bedankt voor het interview Ernie!